In diepe rouw

His highness Skeikh Saad Al-Abdullah Al-Salem Al-Sabah is overleden.
Oftewel de vader van de emir is overleden. Dit betekent voor ons dat we drie dagen vrij zijn om te rouwen. Het mag logisch zijn dat wij niet zoveel rouwen. Het enige dat we tot nu toe nog hebben gemerkt zijn de vlaggen die half stok hangen. Winkels zijn gewoon open (op een paar na) en de locals zie je weekend vieren.
De kinderen waren dinsdag weer naar school geweest maar dat blijkt de enige dag te zijn van de week want 's avonds kwam het bericht dat hij was overleden. Wij dachten toen nog dat de kinderen het wel, de volgende dag, zouden merken op school doordat er op zijn minst even stilte gehouden zou worden tijdens the parade 's ochtends. De volgende ochtend bleek dat ze helemaal vrij waren. Dick kreeg emails op zijn Blackberry dat hij vrij was en dan hoeft hij ook echt niet te gaan werken want niemand die dan op zo'n bedrijf is. De mensen die op projecten zitten met overwegend westers karakter zijn wel gewoon door moeten gaan. En eigenlijk baalden die wel.

Tja, wat doe je dan. Op de Kuwaitse tv hebben we de begrafenis gevolgd. Dit was binnen 24 uur na zijn overlijden. Het ziet er allemaal rommelig uit. Een soort ongeorganiseerde chaos waarbij een open kist met lijk naar een gat wordt gedragen waarin het lijk wordt gegleden. Daarna gebeurt er van alles wat je niet kunt zien vanwege de drukte. Maar er staan ook nog steeds mensen (alleen maar mannen) te telefoneren. Na het zand scheppen en bidden is het alleen nog maar handjes schudden in een gekoelde AC ruimte. Vervolgens hebben niets anders gezien dan de emir die handjes schudt in verschikkelende ruimtes. We hebben dus geen tranen gezien. Misschien dat de vrouwen huilen maar daar zie je dus niets van. Enfin, het gaat er allemaal anders aan toe dan toen bij Bernhard of Claus. De vele overleijdensadvertenties in de krant zijn er wel net zoals bij ons toen. Deze zijn echter veel groter, soms zelfs pagina groot en allemaal van bedrijven.
Vandaag zijn we met een groepje dames wezen winkelen in de oude souks in de binnenstad terwijl Dick bij onze kinderen bleef. Je moet er toch even (mis-) gebruik van maken dat hij nu onverwachts thuis is. En nu moet ik op schieten want we gaan weer Hilton bezoeken. Wat een verdriet.

Inmiddels zijn we een dag verder. Bij het Hilton heb ik eindelijk eens mijn nieuwe auto kunnen bekijken. Niet verkeerd. Ik begon ooit met een geel Eendje dus in stijl met mijn nieuwe leven is het nu een gele Porsche. Misschien toch niet zo slim van Dick dat ik nu ook bij zijn geld kan komen.

Bij het Hilton ook nog lekker gezwommen en weer de nodige bekenden gezien. De kinderen hebben zo lekker gespeeld en ik heb nog een paar mooie schelpen kunnen vinden. Tegen etenstijd ontstond het idee om samen met de Roovers een nieuw Javaans restaurantje uit te proberen. Het was te klein om met zijn tien personen daar te zitten dus zijn we uitgeweken naar ons appartement. Het werd onverwachts heel gezellig en we weten waar we nu lekkere kipsaté kunnen krijgen. Wat is het toch leuk dat je voor weinig geld hier makkellijk wat kunt eten. Iets dat ik in Nederland toch wel zal missen. Zojuist ging de telefoon en de volgende eetafspraak met een ander gezin is al gemaakt voor vanavond. Dit keer gaan we op de Zuid- Afrikaanse tour.