Hier een plaatje dat ik onderweg, langs de snelweg, tegen kwam. Al een paar dagen hangt dit huis zo schuin. Het is dus niet een uiting van kunstige architectuur. In neem aan dat ze het gaan afbreken en dat het daarom zo hangt, maar duidelijk is het niet. Je blijft je dus verrassen. Ik zat net te bedenken dat ik me eigenlijk niet meer zo snel verbaas over de dingen hier in Koeweit maar toen ik dit zag veranderde mijn gedachten.
Ivo had een "loopoor" gekregen en daarna knapte hij weer op. Maandag is hij alweer naar school geweest maar eigenlijk heb ik er spijt van dat ik hem niet langer heb thuis gehouden want hij is nog snel heel moe. En tjonge, wat zijn de glazen dan half leeg bij hem. Nu blijkt ook telkens weer dat de integratie met de Koeweitse kinderen op school erg moeilijk is, zo niet onmogelijk. Als je kinderen dan ook nog zeggen dat ze naar Nederland willen is het moeilijk dat ik er nu even een week alleen voor sta. Vandaag kreeg Ivo van de "karatebaas" wederom te horen dat ze in hem een grote toekomst zien. Ik zie dat niet zo en van Ivo hoeft het geloof ik niet zo. Ivo had me net verteld dat hij deze leraar eigenlijk heel raar vindt doen. Ik geloof dat te begrijpen.
In ieder geval is Vera al helemaal opgewonden dat ze morgen bij haar klasgenootje Shifa kan gaan spelen, alhoewel ze nu begint te twijfelen want het is toch wel een beetje eng zo'n buitenlands gezin (Indonesisch moslim gezin). Ik hoop zo voor haar dat ze ook buiten school goede aansluiting krijgt met haar. Op school gaat het in ieder geval goed. Toen Vera een druppeltje bloed op haar vinger had, door een kapotte nagelriem, mochten ze samen naar de nurse. Wat zijn wij Hollanders dan toch nuchter op onze scholen. Een plesiter en een kus van de juf zou toch ook voldoende zijn. Maar goed Vera en Shifa lijkt de nieuwe combinatie. En deze moeder zal morgen nog wel een keer extra rijden om Vera daar op te halen. Het lijkt haar hobby wel.
