Vrijdag was een welkome rustdag. Uitslapen, uitgebreid douchen en ik ben naar de kapper geweest. Het was een "gewone kapsalon" waar van alles mogelijk is van haarknippen, ontharen, manicure en pedicure. Maar wel eerst betalen. Naast harsen gaan ze je dan ook te lijf met een touwtje, een soort flosdraadje, dat de haartjes er één voor één langzaam uittrekt. Ziet er knap ingewikkeld uit en het is goed pijnlijk. Was het niet van: wie mooi wilt zijn moet pijn lijden. Ik liep nog wel tegen een ander probleem aan. Ik ben eigenlijk te groot voor de kapster en moest onderuit gezakt zitten zodat ze erbij kon. Om de communicatie te vergemakkelijke had ik een foto meegenomen. Dit was een handige tip die ik had meegekregen op de handwerkochtend.
Zaterdagmiddag was er een ouderwets Hollands verjaardagfeestje voor Ivo. We hadden vijf kinderen uitgenodigd van toevallig vier verschillende nationaliteiten. Eéntje kwam niet opdagen, maar volgens een andere moeder is dat heel normaal. Ze hadden ook allemaal een kadootje meegenomen voor Ivo en op zijn Hollands waren de ouders meteen weggegaan nadat de kinderen waren afgezet. Ik had al ingecalculeerd dat we ook nog een aantal ouders moesten entertainen. Blijkbaar was de uitnodiging duidelijk.
We hebben gewone spelletjes gedaan: cake versieren (zie foto), Twister, eierrace, ballontrappen, waterballonnen gooien bij en in het zwembad maar ook even schelpen zoeken op het strand bij ons voor. Nog knap ingewikkeld op in een vreemde taal zo'n spelletje uit te leggen. We hebben het overleefd. Dick heeft op het punt gestaan om er voor één Ritallin te halen bij de pharmacy maar een duik in "ons" koude zwembad werkte ook goed. Om 6.00u p.m. werd het buffet geopend voor the kidsmeal. Wat is zo'n catering in huis toch makkelijk. Toen de kinderen om 7.00u werden opgehaald wilden ze eigenlijk niet naar huis. De moeder van Suniel (Maleisië) zei het leuk te vinden dat we dit zo simpel en klein aan huis hadden gedaan, want dat is niet gebruikelijk hier. Zij heeft nu wel een probleem: haar zoon wilt dat nu ook.
En wij ? Wij zijn heel moe !
Vanochtend is het gewone leven weer begonnen. Dick naar zijn werk waar van het weekend veel problemen zijn geweest met vechtende operators van verschillen nationaliteiten en religies. Zou hij er nog iets van merken of worden ze daar ver van buiten gehouden. Ik hoop het laatste. Op het schoolplein werden de kinderen en ik nog wel geconfronteerd met de mededeling dat er een scholier was verongelukt afgelopen weekend. De juf zocht me op om uit te leggen over het verdriet maar ook om te klagen over het afschuwelijke verkeer. Het blijkt dat de jongen niet in de gordel had gezeten en dat hem dat fataal is geworden. Het is inderdaad ongelooflijk hoeveel kinderen er staan in de auto. De chairman deed dan ook een oproep op het schoolplein om vooral veilig te rijden. Zou het helpen ?
