Afsluiten

 

Er is veel gebeurd en er gaat veel gebeuren.

We zijn nu twee maanden in Nederland in ons huis. Een eigen huis waar we kunnen doen en laten wat wij willen zonder verantwoording af te leggen bij en een huisbaas die eigenlijk alleen maar geintresseerd was in ons geld. De laatste keer dat we haar zagen was op “the moving out inspection” Ze had haar, enkel Chinees sprekende, moeder meengenomen en zij heeft flink gekeurd. Ik had eigenlijk een witte handschoen voor haar mee moeten nemen. Ieder vlekje en plekje merkte ze op. Haar ogen waren dus nog goed want er was heel grondig gepoetst in het huis en eigenlijk viel er nauwelijks iets op aan te merken. Zoals de huisbaas zei: het huis zag er nu mooier uit dan toen wij erin kwamen wonen. En dat ondanks nog meer achterstallig onderhoud. We kwamen er nog goed vanaf. Voor $130,- hebben we n beschadiging op een kastdeur kunnen afkopen. Een nieuwe deur zou $60,- hebben gekost maar ze wisten er natuurlijk weer winst uit te slaan. We hebben er maar niet moeilijk over gedaan want het viel ons nog mee dat we het meeste geld van onze borg terug gestort kregen. Ik heb wel medelijden met het slecht Engels sprekende Koreaanse, zwangere en jonge echtpaar dat nu in het huis is komen wonen.

Gelukkig verliepen onze vluchten goed wat drie dagen later niet het geval bleek te zijn met dé MH17 vlucht, daar waar een vriendin van mijn broer aan boord zat.

Wij landden in een soort van warm bad waar we ons welkom en geliefd voelden. Wat eigenlijk tegenstrijdig is met het verhaal rond Dick’s werkgever. Hij heeft te kennen gegeven dat Dick daar niet meer welkom is tenzij hij een zware baan in Saudi Arabie  zou accepteren. Een baan waar hij al twee jaar “nee” tegen heeft gezegd omdat we rust willen geven aan onze kinderen die beiden op de middelbare school zitten. Dat werd telkens begrepen en er werd toegezegd dat hier aan gewerkt zou worden. Een internationale school werd als vanzelfsprekend toegezegd, daarvoor waren we al lang genoeg in het buitenland.

Nu moeten ze naar een “gewone” Nederlandse school waar ze les krijgen in twee talen, Engels en Nederlands. Ik heb gelukkig vanuit Canada dit kunnen regelen met behulp van vrienden die mij in contact hebben gebracht met een fijne directeur van deze school. We zijn apentrots op onze kinderen. Wederom niet klagen maar er gewoon weer aan gaan staan, je aanpassen en hard werken, daar waar ik nog helemaal boos ben op die werkgever die onze kinderen dit aan doen. Ze hebben Dick’s baan afgepakt en daarvoor moeten onze kinderen de rekening betalen. Het begon al met de vele uren Nederlandse les die ze krijgen en kregen. Gelukkig vinden de kinderen het tot nu toe wel leuk op school. Dit is te verklaren doordat de buurtkinderen onze kinderen op sleeptouw nemen in die grote, nieuwe school en het feit dat Dick alweer een nieuwe baan heeft gevonden waardoor de toekomst er weer rooskleuriger uitziet, en we dus weer beter kunnen slapen.

Het ziet er wel naar uit dat we vroeg of laat weer moeten verhuizen want zijn standplaats ligt twee en half uur rijden hier vandaan. Het opent  ook weer perspectieven dat de kinderen eventueel toch weer naar een internationale school kunnen als het hier toch niet wil lukken. Wil het wel lukken dan blijven we misschien toch nog een tijdje hier wonen en zullen Dick en ik een weekend huwelijk krijgen.

Wat ik ga doen is nog niet duidelijk. Vorige week heb ik wel hele leuke dagen gehad met het bezoeken van vrienden en familie. Sommige had ik al die jaren in het buitenland niet gezien. Nu ben ik zoekende hoe ik zinvolle invulling ga geven aan mijn dagen. De druk om te gaan werken is natuurlijk veel minder nu Dick al zo snel weer een baan heeft gevonden. De eerste quilt is opgezet maar een leuk quilt groepje is er nog niet.  Bovendien zijn we druk om de kinderen te ontlasten en te helpen waar we kunnen. Dit hebben ze echt verdiend met de onvoorwaardelijke liefde die ze aan ons geven en het vertrouwen dat ze hebben dat wij het wel weer naar een goed eind brengen. Dit geluk heeft niemand ons afgepakt. Net zoals zeven uitdagende en mooie jaren in het buitenland met temperaturen van meer dan +30 en –30.

1 Oktober gaat Dick starten met zijn nieuwe baan en verlaat hij de plastic industrie om met bestanddelen van dennenbomen te werken. Dat klinkt toch ook gezonder. Het bedrijf zit wereldwijd en is kleiner. Ik heb het gevoel dat je daardoor ook een meer persoonlijker aanpak krijgt.

Ivo is ook begonnen met voetballen. Samen met de buurjongens zit het hij in B1. Ook dit is weer wennen maar hij lijkt het ook weer leuk te vinden. Vera gaat van de week beginnen met schaatsen en ballet, maar we moeten even afwachten wat dit brengt. Kortom de uitdagingen komen vanzelf weer.

Vriendschappen!

 

Voor het laatst hebben we Canada day gevierd en voor het eerst zonder Dick maar met onze Spaanse vrienden.

Dick was aan het werk op zijn boortoren en hij heeft dat nog even een Nederlands tintje kunnen geven met de Nederlandse vlag in top. Vlak voor zijn afscheid is het weggehaald. Wie daartoe opdracht heeft gegeven weten we niet. De operators zeiden wel dat zijn opvolger, die Amerikaan is, niet moet denken dat ze dat ook met zijn vlag zullen doen.

Op 1Juli kleurt Canada rood en wit en wordt de trots op dit land duidelijk gemaakt. Wij waren wederom op het centrale terrein waar veel spelletjes te doen zijn. Ivo en zijn vrienden vonden het maar niets, Vera heeft het leuk gehad met “onze” kleine Emma van vier. Wat Ivo en zijn vrienden dan wel de hele dag hebben gedaan weten we niet.

 

Uiteindelijk zijn we de koelte van een restaurant op gaan zoeken waar we heerlijk op een terras hebben gezeten met onze Spaanse vrienden. Het was heel goedkoop. Vera bleek schimmel op haar broodje te hebben en de manager die zich in alle bochten wrong om haar excuses te maken, heeft ons voor de helft van de prijs laten eten en Vera zelfs gratis.

‘s Avonds zijn Vera en ik meegeweest met mijn vriendin Kim en haar gezin naar de ontsteking van de nieuwe verlichting aan de hoge brug in Edmonton. Kim’s broer had hier de leiding over en Kim wilde dit graag met vrienden delen. Dus als een soort van toeristen zaten we ‘s avonds in de metro op weg naar een park dat ik alleen nooit gevonden zou hebben. Kim had een romantisch idee over picnicken met vrienden in het park met uitzicht op de brug. We kwamen uiteindelijk terecht op een overvolle steile helling waar we nauwelijks durfden te bewegen laat staan te eten, maar wel met uitzicht op de brug. Deze VIP plaatsen (niet dus) bij het project van haar broer zal haar nog lang nagedragen worden. Later kwam er nog een gezamenlijke vriendin bij met haar man en Kim was helemaal gelukkig. De LED lichtjes en later het vuurwerk gaven een mooie show.

 

Uit dankbaarheid voor onze vriendschap kregen we een paar dagen later een barbeque bij haar thuis waarvoor ze een speciale fles wijn had bewaard. We hebben meteen die avond geregeld dat we elkaars Skype en Facetime adressen hebben zodat we nog lang contact kunnen houden. We hopen elkaar ook nog eens in levende lijve te zien in Nederland waar ze zo graag naar toe willen.

Ivo en Dick hebben tergelijkertijd een farewell gehad. Ivo met een groep vrienden hier thuis en Dick in een bistro vlak bij zijn werk. Ivo was blij dat ik wegging naar Dick’s afscheid zodat zij het huis voor hun alleen hadden. Het was duidelijk dat ze geen moeder in de buurt hadden die vroeg om de troep op te ruimen…

Die moeder was getuigen van een rustige maar sfeervolle afscheidsborrel van de Project Manager Global Capital Projects. Geen echte speeches maar een mooie foto van de kraker met mooie woorden en  namen op het kader erom heen.

 

Een vrouwelijke collega die verslaafd is aan quilten en Dick veel geplaagd heeft met zijn quiltenden vrouw had nog een mooie pannelap gemaakt.

Het is een gestikte versie van een foto van Dick.Heel persoonlijk dus en deze krijgt een speciaal plaatsje.

De waardering hoe het ons is gelukt om te integreren in de Canadese cultuur werd alom geprezen. Hier en daar was er nog een leuke anecdote over Dick te horen zodat het een gezellig samenzijn werd. Ik kreeg nog twee telefoontjes tussendoor. Eén van mijn zoon met de vraag of ik firewood mee wilde nemen op de terugweg en de ander was de huisarts die bedankte voor mijn appreciation card met giftcard voor de Starbucks.De $50,- die ik moest betalen om onze medisch dossier te krijgen wist ik weliswaar niet te waarderen. Waarschijnlijk was dat ook iets van zijn strenge assistentes die zijn praktijk volledig onder controle lijken te hebben.

Bij ons thuis werd het gezellig samenzijn van de pubers voort gezet rond een kampvuur dat ze mochten maken toen wij thuis waren.

 

Ondertussen gaan de voorbereidingen voor de verhuizing gewoon door. Zo zijn beide auto`s toch nog verkocht. Nog een heel gedoe met ongewone situaties (voor ons dan toch).

Momenteel hebben we de oude auto van de site manager te leen. Ik rij dus maar niet deze week en dat is ook heel ongewoon. Toen ik mijn auto weg zag rijden moest ik zelfs even slikken. Mooie herinneringen leken weg te rijden ondanks dat het eigenlijk een rot auto was.

Het ophalen van de leenauto was geen straf. Alberta is nu echt op zijn moois met hele warme temperaturen,  voor de verandering.

 

Het mooie weer maakt het verhuizen wel aangenamer. De regen en onweer is `s nachts dus daar hebben we weinig last van.  Ik zou hier niet graag verhuizen middenin de winter. De frustraties over de slome bedrijven die hier bij betrokken zijn zou nog groter zijn. Ik heb vandaag te horen gekregen dat het toch volgens plan gaat verlopen ondanks berichten dat dit niet zo zou zijn. Dus morgen worden de huurmeubelen opgehaald en gaan wij naar het hotel. We hopen nog wel wat van het voetballen mee te krijgen natuurlijk. Voor de halve finale kunnen we terecht in Kim`s huis die zelf met vakantie is maar we mochten doen en laten wat we willen in haar huis, mijn tweede huis.

De allerlaatste keer

 

Vera heeft van de week echt de allerlaatste keer les gehad van haar coach Shelley Douglas. Toen Vera het ijs op stapte was ze een emotioneel wrak. De meeste tranen vielen dan ook aan het begin toen ze viel in een plas water. Niet haar moeder maar haar coach was de beste troost. En misschien ook maar beter want ik kon mijn ogen er niet droog bijhouden. En ik was niet alleen.

In de lobby van de Glen Allen Recreation Center hebben we dan nog even kunnen “huggen” en wat vriendelijke woorden kunnen uitwisselen terwijl ik de priemende ogen van de andere moeders in mijn rug voelde. Uitendelijk had iederen moeite om afscheid te nemen van Vera. Ze mocht deze week nog twee keer komen schaatsen onder leiding van een waarneemster, haar eerste coach Tammy Greidanus die haar de beginselen van schaatsen heeft geleerd in het Canskate programma, daar waar Vera afgelopen jaar heeft geholpen. De cirkel was rond dat Vera haar laatste slagen bij deze club deed onder haar ogen. Wie had vier jaar geleden kunnen voorstellen dat het ooit zo moeilijk zou zijn om afscheid te nemen van een ijsclub. Ze heeft er veel geleerd en niet alleen maar moeilijke sprongen.

De moeders hadden nog geregeld dat Vera een getekende kaart mee kreeg van haar intermediate team genoten.  Zo attent. Wat is het toch dat mensen ineens zoveel leuker worden als je op het punt staat om weg te gaan.

De laatste dagen op haar school verliepen vrij rustig met eigenlijk alleen maar films kijken en een keer zwemmen. Eigenlijk maakte ik me er druk om dat een school niets anders weet te bedenken in een laatste schoolweek. Vera wilde dat niet horen. Het was allemaal al moeilijk genoeg.

Dit was het afscheidskadootje dat Vera had gemaakt voor haar juf Cynthia Metzger.

Bij Ivo verliep het allemaal anders. De laatste voetbal wedstrijd was niets bijzonders en is iedereen ook gewoon weg gegaan zonder gedag te zeggen.

Op school had hij de laatste week iedere dag nog een examen. Het was nog even hard leren. Ik mocht hem eventueel ophalen na schooltijd maar Ivo wilde graag blijven.

Woensdag had ik ook geen tijd. De dames van de quiltclub hadden een “schoolreisje”. Ik mocht Canada niet verlaten voordat ik bij de luxe bakker Duchess was geweest. En inderdaad ze hadden heel lekker gebak.

Natasha was er niet bij want ze kreeg haar droomkeuken geplaatst in haar nieuwe huis. We hebben haar dus maar even een bezoekje met taart gebracht na afloop. Het was weer leuk met de dames.

Donderdag was het dan echt de allerlaatste keer dat onze kinderen naar een Canadese school gingen. Ivo’s dag werd afgesloten met een award ceremonie. Het was de grote vraag of Ivo weer zijn honours had gehaald (= op alle vakken een gemiddelde van 80% of hoger scoren).

Al snel viel hij in de prijzen voor the Citizenship award. Dat betekent dat hij in zijn klas de jongen was die op tijd zijn huiswerk af heeft, inititiatieven toont en een teambuilder is. Een hele eer. Slik. Later bleek hij nog in de top drie te staan van beste triathlon atleet. En toen bleef het lang stil. Veel awards maar niet voor Ivo. Pas als allerlaatste werd het duidelijk dat hij weer zijn honours had behaald en dat maakt drie op een rij. Hier is het heel belangrijk dat je zo goed scoort op Junior High om de kansen op een scholarship en universiteit te vergroten. Voor Ivo is het gewoon leuk meegenomen.

Poeh, het viel niet mee om daar de deur te sluiten. De directeur had het me ook niet makkelijk gemaakt. Hij leek me niet meer los te willen laten en ik werd overspoeld met mooie woorden. Ook dit had ik drie jaar geleden niet verwacht.

Dat Ivo nog op stap is geweest met een aantal klasgenoten en dit nog wel meer zal doen komende dagen is niet vreemd en ik stimuleer het enorm.

Farewell

 

Met deze, door Vera gemaakte,  uitnodiging hebben we een groep vrienden uitgenodigd om met ons het Canada avontuur af te sluiten.

Dit is onze favoriete plek voor een barbeque en leek het ons dus geschikt om daar ons Canada avontuur te “eindigen”. Velen deelden die mening en het grappige is dat veel mensen van hier de plek niet eens kennen. Zoals ze zeiden het is een “best kept secret”. Ondanks dat daar veel firepits staan is men niet gewend dat je voor een barbeque wordt uitgenodigd en dat je zelf niets hoef mee te brengen. Ik had ingeslagen voor honderden dollars aan vlees, drank, salades en broodjes. Men vond het erg leuk en kwam in grote getalen. Dick en zijn direkte collega Rob hebben hard gewerkt om het vlees gaar en niet zwart te krijgen.

De groep bestond uit mensen van verschillende pluimage en hoe leuk is het niet om te zien dat deze goed weten te mengen. Mensen hebben gepraat met personen die ze nog nooit hadden gezien. Zo leuk en gezellig allemaal dat ik ook geen traan heb kunnen laten. Sommige hadden ook nog een persoonlijk kado voor ons meegenomen en dat is toch roerend.

 

Susan had bedacht dat wij het land niet mochten verlaten voordat we Baby Duck hadden gedronken. Het maakte iedereen aan het giechelen. Het schijnt de goedkope bruiswijn te zijn die je hier drinkt op High school feestjes  als je legaal mag beginnen met alcohol op de leeftijd van 16 jaar. Na het dessert van ‘s mores 

 

en de harde kern van voornamelijk de quilt club overbleef, hebben we het aangedurfd om de fles te ontkurken.

Dick’s gezicht spreekt boekdelen. Ik omschreef het als migraine wijn. Susan was zo slim om me toe te fluisteren: don’t drink it all. Deze wijze raad heb ik opgevolgd en er was geen centje pijn. We hebben alleen heel erg gelachen.

 Hier zijn mijn quilt vriedinnen die me tot steun waren toen ik er toch maar even bij ben gaan zitten want die bruizende belletjes stijgen direkt naar je kop. En natuurlijk een selfie kan niet uitblijven, deze dagen)

(Boven: Natasha, Susan. Beneden: Kim en ik).

Zelfs bij zonsondergang en in het donker bleven we “plakken”.

Het plezier werd ruw verstoord door een val die Zoé maakte van een paaltje die de parkeerplaats markeerde. Zij heeft uiteindelijk twee hechtingen in haar lip gekregen op de emergency van het ziekenhuis. Het heeft ons afscheid niet verpest, maar toch.

Op de terugweg, om 12 uur ‘s nachts zagen we duidelijk dat dit de langste dag van het jaar was en werd het eigenlijk niet donker. Op de velden zagen we stomende beekjes en andere waterpartijen. Heel erg mooi.

 

.

Een groep kinderen

 

Zondag kregen we de kinderen van de onze Canadese vrienden te logeren voor drie nachten. Zij kregen een uitje van de zaak en de kinderen moesten natuurlijk naar school. Rekening houdend met de eetwensen heb ik zondagmiddag flink Hollandse pannekoeken staan bakken en konden we deze lekker op eten  op het deck in de zon. Die laatste is inmiddels verdwenen en we grappen maar dat we aan het wennen zijn aan het Nederlandse weer.

 

Het ging goed met vier kinderen in het huis. Eerst zag Vera er nog tegenop omdat zij deze week ook nog Provinciale testen voor school moet maken en moest zij dus nog leren. Later was ze toch met Zoé en Finn aan het spelen en huiswerk met hun aan het maken.

De Provinciale testen zijn een soort Cito toetsen die gebruikt worden om de school te beoordelen. Hier is net zoveel over te doen als over de toetsen in Nederland. Met ingang van volgend jaar worden ze afgeschaft omdat deze toesten de leerlingen te veel onder druk zet. Dat verbaast me dan weer in dit land waar een sport cutuur met veel competitie heerst.

Hoogtepunt van deze week was de graduation van Junior High van the New Horizons school. Hiervoor moest Ivo op de foto in een graduation cape. Het bekende hoedje is alleen toegestaan voor graduation van de High School en dat laat nog drie jaar op zich wachten (voor de leerlingen hier in Canada). Die high school graduations is echt een happening hier. In September gingen de gesprekken tijdens het quilten al over de jurken voor de dochters. Een paar honderd dollar is dan geen uitzondering.

(opa`s en oma`s doe geen moeite om dit te printen of te copieren, jullie krijgen nog het origineel)

Woensdagmiddag werden de leerlingen van grade 9 opgehaald door een limousine.

Zoals je ziet waren ze erop gekleed. Ivo heeft er nog een pak voor aangeschaft na veel overleg met zijn klasgenoten.

Ver hebben ze niet gereden want bij de DQ om de hoek zijn ze gestopt voor een ijsje. Deze ijs/ fast- food keten is zeer popolair bij graduations. Waarom snappen wij niet, zij wel.

Een uur later werden ze opgewacht door de ouders en leraren in een restaurant. Naast een gezellig samen zijn werden er ook speeches gesproken. Eerst Ivo.

 

En daarna viel aan mij de eer, al had ik daar mijn twijfels over toen Ivo vertelde dat hij mij had voorgedragen om te speechen. Ik was gelukkig voorbereid.

---

Speech New horizons school

Speaking in public in English is something I don’t like to do as not being a native speaker with an accent. NHS made me to do my first speech in English, on the first and last graduation from Ivo. In the Netherlands you get a diploma in your hands from the principal with just a few words.

Actually it’s typical for the NHS to challenge people (students) and seeing opportunities in them.

3 yrs. ago Ivo went to the NHS, one year earlier we moved our horizons from the Middle East to Canada, so from Muslim culture to a country with western culture. All temporary. Canada is very popular in the NL for emigration. It sounded pretty easy to adjust. Don’t get me wrong but it was a big mistake to think like that.

This western culture is so different from the western culture in the NL. To give an example. On the first day of our house hunting trip, here, people were talking about the wonderful Tim Hortons. We were wondering about which person they were talking. We found out that it was a restaurant where you can line up for your food and drinks…That was new for us.

Schools are different too. We had never to do with fundraising. I was in the NL. the person who taught lower grades about safety in traffic to prevent them from jay walking…Fundraising for schools and sport clubs, here, is a kind of magic word. It makes people impressive generous.

Hot lunches is a part of fundraising at NH. Also something new for us. In the NL. you will be send to school on your bike (yellow school buses we only know from the movies) with a lunchbox with a sandwich with just a piece of cheese in between.

So I was in doubt if I could be a help for Hot Lunches. I didn’t even know what Perogies and “pizza days” were.

At NH they believed in me even for supervising teenagers during reses, although my English is obvious a second language and that means that I don’t use always the right words and that isn’t always practical when you need to speak with students.

Walking in the hall way from classroom to classroom I was jealous on the students who speak English fluidly which means you speak fluid a world language. I still can’t understand how Ivo is performing so well in a second language. Well speaking English makes it so easy to travel around the world and that gives you so many opportunities. I hope you realize that, students. And I would say grab the change if you get the opportunity. You get to see new horizons, meet different people, different cultures and making new friends, as we did.

Different is often the word people use for students at the NHS. I think to see that the students are very normal in their behaviour but they just can learn very easily (another thing that makes me very jealous). I believe every person/ student is unique, something that is accepted and respected at the NHS, and that makes this school so special.

Acting to be different is something you do on stage in a drama production. That means being challenged to go out of your comfort zone. Another experience that can open up your eyes. That’s one of the reason that I was thrilled that NH gave me the opportunity to be part of the drama production by making costumes, my passion. And we couldn’t image that our son was such a charming Prince Charmless.

On stage the Junior High students from the drama club did unexpected things. Isn’t this typical for the NHS?

Getting Ivo on this school was one of the best things that happened to him and us in Canada. And I learned in Canada that if you can’t find the right words to express your good feelings, just say: awesome. The New Horizons School is awesome, eh.

---

Poeh, dat was echt even uit mijn comfort zone stappen. Gelukkig werd het gewaardeerd en kreeg ik nog enige complimenten. Laat het een inspiratie zijn voor de leerlingen. Het is niet gelogen dat we erg blij zijn met deze schoolkeuze, Het kostte me echt moeite om daar eerder op de dag afscheid te nemen van “mijn” supervising leerlingen en zelfs mijn laatste hot lunch. Kim, mijn goede vriendin. riep maar: “wees blij dat je stomme werk kunt verlaten’

Bij de graduation hebben de leraren gesproken door de leerlingen te omschrijven en te voorspellen wat zij later zullen worden. Mijn verbazing was groot bij Ivo:

 We zullen zien.

De stemming zat er goed in. Er kwamen spontane speches en toen de dvd niet werkte gingen de leerlingen maar moppen tappen.

De directeur en ik trokken de conclusie dat dit gewoon een hele leuke groep leerlingen is. Ze willen Ivo dan ook niet laten gaan. Ze hebben mede gedeeld dat Ivo wordt opgesloten is een keldervoordat we willen vertrekken naar het vliegveld.

En ik bedacht alleen maar dat we het allemaal hiervoor deden:

De realiteit is dat we druk bezig zijn met de verhuizing. De kleine auto is nog steeds niet verkocht wat dus bewijst dat deze echt te klein is voor hier. De tijd begint te dringen, de prijs is aan het zakken. Verder is er veel papierwerk te doen. Niet allemaal even duidelijk zodat er vele emails nodig zijn om het goed ingevuld te krijgen. Vanochtend mocht ik dan eindelijk eens bellen met het Nederlandse verhuisbedrijf en waren in vijf minuten alle vragen beantwoord. Het  kan allemaal zoveel efficienter, maar de vijf bedrijven die betrokken zijn bij deze verhuizing willen waarschijnlijk allemaal hun commissie.

Natuurlijk is hier ook de realiteit van het voetbal. Ik rij al rond met zo’n oranje vlaggetje aan het autoraam, want wat zijn we trots op onze jongens. Het was wel pijnlijk voor onze bevriende Spaanse collega die hier Spanje – Nederland kwam kijken.

Dit voetbal wordt hier ook goed bekeken en het is zo leuk dat mensen Nederland nu kennen van het goede voetbal en ‘t snelle schaatsen. Je wordt er spontaan op aangesproken.

Over schaatsen gesproken: heb ik al verteld dat Vera dubbele sprongen kan landen op het ijs. Zo mooi om te zien. Hiermee is haar eigen gemaakte doel bereikt voor Canada. Nog drie trainingen en ze moet afscheid nemen van haar coach.

Sleeping beauty and the beast

 

En daar was dan de school theater productie waar we een heel schooljaar naar toe hebben gewerkt. De generale repetitie viel erg tegen doordat het decor nog niet af was en het geluid gewoon slecht was. Ivo zei zelfs dat hij bepaalde scenes nog nooit had geoefend op het toneel. Even had ik mijn twijfels of het niet ongelooflijk stom van me was geweest om zoveel tijd en energie te stoppen in een toneelstuk dat niet aan de verwachtingen voldeed van mij en de lerares die de director was. Het had alles te maken met weinig support die dit toneelstuk kreeg van de rest van de school omdat ze gewoon niet snappen hoe belangrijk en goed dit is voor de school de leerlingen en de hele sfeer op school. Zo had de science leraar nog even bedacht dat de llerlingen in dezelfde week van “the play” een belangrijk project afgerond moest worden.

Onze geweldige Princess Rose (Peeha) die niet van haar stuk te brengen was ondanks de zenuwen. Haar jurk is eigenlijk een tweedehandse bruidsjurk die ik een roze wijde rok heb gegeven van gordijnstof. De vele rozen zijn er later opgenaaid door de leerlingen zelf.     

  Hier zie je dat de achtergrond nog niet af is en het verlengde toneel nog geen rok heeft.                   Deze Snow White had letterlijk meer intresse in haar Apple (Iphone) dan in haar rol.

Het Beast kostuum dan niet werkte doordat de microfoon in het masker niet goed te regelen was.                     

 Lerares Amanda Giesbrecht die zich uit de naad heeft gewerkt op toch nog iets goeds op de planken te krijgen.

Prince Charmless die hier wordt gespeeld door Aldo en daarmee in hetzelfde kostuum moest passen als Ivo, het probleem was echter dat hun lichaamsbouw totaal verschillend is. Het heeft me wat hoofdbrekers gekost.

De volgende dag heeft Amanda vrij af gekregen om hard te werken aan deze theater productie. Ik beloofde mij hulp. Echter Vera werd ‘s avonds ineens heel ziek. Koorts en veel overgeven, arm kind. Ik was blij dat ze de volgende dag wat eten binnen hield maar ik kon haar natuurlijk niet alleen laten om te gaan helpen. Bovendien had ik ook niet zoveel slaap gehad en was er ‘s middags nog een potentiele huurder voor dit huis langsgekomen.

Toen Dick thuis was, ben ik meteen in zijn auto gestapt om naar school te gaan en te helpen backstage. Dick had ondertussen weer potentiele kopers voor de grote auto op bezoek. Je kunt wel zeggen dat dit niet onze favoriete hobby is. Maar na vier belangstellende is dan toch een koopcontract voor de auto getekend en zijn we tevreden over de prijs.

Ik werd op school met open armen ontvangen. Kim had ondertussen een nieuw masker voor de beast geregeld

Amanda had de zaal mooi aangekleed en de directeur had tussen zijn drukke werkzaamheden door gewerkt aan licht en geluid.

Ivo kwam erachter dat zijn broek niet meer paste en de andere acteurs stonden ook te stuiteren van de zenuwen. Zou een slechte generale een goede uitvoering geven?

Allan als koning.

Peeha weer onverstoorbaar als Princess Rose met op de achtergrond een stepsister en de town crier met een oud colbert van min moeder en een pruik gemaakt van toiletrollen.

De guard die een helm had gekregen.

Katie als real estate lady die het door gemaakte corset wel wilde dragen als het maar niet te bloot was.

En hier onze Ivo die als Prince Charmless een metamorfose ondergaat als hij op dat toneel stapt. Geweldig zoals hij dat deed. Ondanks dat halverwege zijn broek begon te zakken en we backstage als idioten zijn broek hebben vastgeplakt met veel tape. Het werkte goed. Zijn medespelers Ralph als Puss in Boots en Ram als de Headless horseman deden het ook goed. Deze drie jongens waren goed op elkaar ingespeeld en improviseerde erop los. Leuk is dat om te zien.

De volgende ochtend wilde Vera naar school, ze voelde zich helemaal fit. Het gaf mij de ruimte om even bij Kim langs te gaan en na te praten over de “play”. Dat was heel gezellig want er waren veel meer quilt vriendinnen. De één was nog drukker aan het naaien dan de ander. Toen ik besloot ook nog aan een binding te werken kreeg ik niet meer de kans: ik werd verrast met vele persoonlijke afscheidkado`s en tranen. Geen tranen bij mij, ik was totaal uit het veld geslagen bij deze onverwachte actie van deze bijzondere groep dames die heel veel voor me zijn gaan betekenen. Later toen ik Vera ophaalde van school en zij mij vroeg wat die kadootjes deden in mijn auto stroomden de tranen over mijn wangen. Enfin toen waren er twee in tranen.

Ik kon het niet laten om toch `s avonds weer naar school te gaan voor de voorstelling. Ik had vrij af gekregen en Ivo was backstage aan het helpen maar toch. Vera kreeg ook een klein rolletje als muis tussen het kasteelpersoneel. En ongelooflijk om te zien hoe zij gewoon werd opgenomen in de groep. Er ging van alles mis bij deze voorstelling doordat er scenes werden verwisseld. Hoe dat kon weet ik nog steeds niet en ik geloof dat het publiek dit niet zo heeft gemerkt. Ik was zo stom om backstage even mijn telefoon te checken. De landlord had vele berichten gestuurd in de hoop dat ik snel zou reageren op zijn verzoek om nog een bezichtiging van het huis te hebben de volgende middag. Eigenlijk geheel tegen de regels in om dat zo aan te pakken maar ik heb toch maar toegestemd in de hoop ervan af te zijn. Ik vrees van niet want het waren kritische bezichtigers en dan zie je veel mankementen in dit veel te dure huur huis.

Lang kon ik er niet bij stilstaan want na afloop van de voorstelling was het weer opruimen en proberen Ivo en Vera een beetje bij tijds in bed te krijgen zodat ze nog uitgerust aan één laatste voorstelling konden meedoen op vrijdag.

De laatste voorstelling bleek de beste te zijn. Ik denk dat je het zelfs kan zien op de foto`s (met dank aan Dick, de fotograaf)

En toen de finale met bloemen voor Kim en mij die vele uren aan de kostuums hadden gewerkt. we konden niet weg voordat er een groepsfoto werd gemaakt. We werden door `mijn`  prins uitgenodigd om er tussen te gaan staan.

Gelukkiger kan een mens toch niet zijn.

De meligheid sloeg toe en daarmee de improvisatie.

Een laatste keer, kostuums opruimen en afsluiten. De complimentjes over de kostuums waren niet van de lucht. Twee dagen erna komen er nog ouders naar me toe om te zeggen dat ik goed werk had geleverd. De leerlingen die naar je toe komen en verlegen hun dank uitspreken zijn misschien nog wel het leukst.

Bij mij thuis hebben Kim, Natasha, Dick en ik nog een kleine after party gehad met veel wijn. Volgens de kinderen waren we luidruchtig.

Zaterdagochtend konden we eindelijk Vera`s nieuwe schaatsen komen passen. Twee uur later was ze de bezitter van dure, nieuwe, stijve boots and blades. Zondagochtend heeft ze deze proberen te breken op het ijs en dat is heel pijnlijk. Gelukkig kwam Emma nog wat afleiding brengen terwijl Mari en ik konden bijkletsen.

Ivo is nog met een groep van school (voornamelijk meiden) naar de bioscoop geweest terwijl Dick en Vera hamburgers en hot dogs stonden te bakken en verkopen als fundraising voor die ontzettende leuke school waar Ivo op zit.